Po pokazaniu pierwszego z projektów łazienkowych zasypaliście nas pytaniami. Najróżniejszymi. O detale oczywiście, ale przede wszystkim o wybór armatury czy w ogóle wyposażenie. Już odpowiadam. Zacznijmy od płytek, bo był to dla mnie temat najłatwiejszy, jeśli chodzi o wybór. Od początku wiedziałam, jakie dokładnie widzę płytki w tej łazience. I na czym mi zależało. Wiem, że spora cześć moich czytelników lubi śmiałe projekty, wykorzystujące najnowsze trendy, akurat modne motywy, dodatki i bardzo mocne akcenty graficzne czy kolorystyczne. Ja jednak chciałam stworzyć taką łazienkę, która za 10 lat „obroni się” jak to się kolokwialnie mówi, czyli będzie dokładnie tak samo odbierana niezależnie od upływu czasu – jako harmonijne eleganckie pomieszczenie. Sporo osób zauważyło od razu, że wybrane przez mnie płytki są delikatnie dłuższe od najbardziej popularnych rozmiarów z rodziny „cegiełkowych” Rzeczywiście. Płytki TAMOE ceramiki Paradyż, bo właśnie na nie się zdecydowałam, to możliwość aranżacji w kilku wersjach rozmiarowych i kolorystycznych. Było to dla nas dość istotne, bo zależało mi na optycznym wydłużeniu/ poszerzeniu łazienki. I te kilka dodatkowych centymetrów rewelacyjnie poradziło sobie z zadaniem.
Tamoe, to płytki dedykowane nie tylko do łazienek. Bardzo ładnie wyglądają również w kuchni, a ich wersja „retro” ONDULATO z pofalowanymi lekko rantami przepięknie może wyglądać w tradycyjnych wnętrzach. Nasza łazienka została ubrana w TAMOE BIANCO 9,8/29,8 cm. Do tej kolekcji dobraliśmy płytki podłogowe ZON BIANCO 59,8×59,8 cm, których użyliśmy również jako wykończenie blatu nad zabudową. Zon bianco ma przepiękny, bardzo delikatny srebrzysty wzorek. Bardzo lubię tego typu, szlachetne wykończenie. GRAFIKA jest na tyle nieinwazyjna, że nie razi i nie przyciąga zbytnio uwagi, a za to pięknie komponuje się np. ze srebrnymi z dodatkami. Najpierw zdjęcia z naszej białej łazienki i płytki, o których mowa:
Ale spójrzcie jeszcze na inne realizacje, które zostały wykonane z użyciem płytek TAMOE i na których widać już kolor i różne możliwości aranżacyjne – również kuchenne: .
I na koniec, dla dociekliwych:) – wiecie dlaczego w ogóle na tego rodzaju płytki mówi się popularnie „metro”? To proste – miały swój debiut w 1904 roku właśnie na stacji metra City Hall w Nowym Jorku. Początkowo były to małe dzieła – płaskorzeźby zaprojektowane i wykonane przez dwój słynnych architektów: Georga C. Heins’a i Christophera Grant’a Lafarge. ! latach 1901 – 1907 zajmowali się projektem i wykonaniem motywów artystycznych jak również stworzyli wiele prac architektonicznych ustalających ogólny wygląd metra. Grafika zawierała kolorowe graficzne motywy odnoszące się do lokalizacji danej stacji ułatwiające identyfikację miejsca podróżnym nie znającym języka. Od 1906 roku aranżacją metra zajął się Squire J. Vickers. Jego prace różniły się mocno od pierwowzorów poprzednich architektów. Bardzo upraszczał formy i wzory powołując się na łatwiejszy sposób utrzymania czystości. Płaskorzeźby zastąpiły proste w formie mozaiki z informacjami dla podróżujących a ściany były wykładane głównie prostymi i surowymi, podłużnymi płytkami w kolorze białym i czarnym. Vickers pracował z projektami metra przez 36 lat, aż do 1942 roku i w trakcie jego kolejnych projektów na stacje metra wchodziły nowe kolory płytek.
Przez wiele lat testów tych płytek w metrze, w miejscu dość brudnym z zasady z powodu ogromnego ruchu, który tam się odbywa, okazało się, że doskonale sprawdzają się jako płytki ścienne, gdyż łatwo zadbać o ich czystość. To samo rozwiązanie zastosowano w metrze paryskim oraz londyńskim. Z czasem stały się hitem w amerykańskich łazienek i kuchni, i cieszą się niezmiennie ogromnym powodzeniem. W ostatnich latach przeżywają wręcz swój renesans. Praktyczny materiał zyskał rangę symbolu wielkomiejskiego stylu i szyku.
Artykuł TAMOE pochodzi z serwisu GREEN CANOE.