W trakcie jednej z rozmów z moją dobrą znajomą architektką, przy okazji oglądania rewelacyjnego projektu apartamentu w Berlinie ( połączono w nim modernistyczny sznyt z elementami vintage i Art. deco) – stwierdziłyśmy, że chyba żyjemy w świecie podglądaczy i „kserówek”. Mało tego – że np. z jej doświadczenia wynika, iż Polacy coraz częściej urządzają własną przestrzeń tylko po to – by zyskać akcept innych ludzi i by się móc ową przestrzenią pochwalić. A objawia się to choćby w postaci zamawiania DOKŁADNIE tych samych mebli, czy np. kamienia podłogowego, który architekt wcześniej zaproponował u ich znajomych. Poza przypadkami wyborów opartych rzeczywiście na osobistych gustach i potrzeb wypływających z głębi serca, pełno ostatnio realizacji wynikających niestety tylko i wyłącznie z mody czy z chęci dorównania do…No właśnie do czego? Do trendu? Do kanonu piękna? Efekt takiego postępowania jest taki, że większość mieszkań a nawet domów wygląda tak samo. Sięgamy po takie same dodatki, meble, tkaniny i oświetlenie. Podglądamy na instagramie, facebook’u, pintereście nawzajem własne wnętrza. Oceniamy wybory – i jakże często sięgamy dokładnie po to samo. A przecież komponowanie przestrzeni jest niczym rozgrywka szachowa – owszem, obie strony dysponują tymi samymi pionkami, ale JAK wiele możliwości mamy już jeśli chodzi o sam ruch, prawda? I wykorzystanie owych pionków.
Naśladowanie widać niestety także po asortymencie sklepów wnętrzarskich. Nawet jeżeli właściciel któregoś z nich wymyśli jakiś nowy projekt np. mebla, albo zamówi jakieś niespotykane dotąd lampy czy dodatki – dosłownie za kilka tygodni znajdujemy je u całej reszty sklepów. Bo najprościej jest ściągnąć od konkurencji, zamiast spróbować choćby poszukać własnych dostawców lub idąc dalej – wymyśleć własny/oryginalny produkt. Kserujemy siebie nawzajem – już nie tylko w ubiorze, ale także w sposobie urządzania wnętrz czy nawet w sposobie na życie. A to kserowanie nie byłoby możliwe bez podglądactwa. I jeżeli w tym momencie mówisz do siebie „mnie to nie dotyczy” to być może nie masz racji. Bo podglądamy się już bezwiednie, nawet tego nie zauważając. Narzędzia np. takie choćby jak instargam pozwalają nam na to praktycznie 24 h na dobę. Albo wrzucane przez netowych celebrytów filmy na YouTube – w których oglądamy jak dana postać wstaje z łóżka, maluje się, ubiera się – opowiadając krok po kroku co je, co robi, czym to robi i co wcześniej robił/ła lub nie robi/ła – czyż to nie jest nic innego, jak uwspółcześniona, a co najważniejsze powszechnie akceptowana forma Big Brother’a?. I czy ktokolwiek się jeszcze łudzi- że to zjawisko da się cofnąć? :)
Zjawisko to stało się naszą codziennością i czy tego chcemy, czy nie – ma ogromny wpływ na życie zarówno nasze jak i naszych bliskich. Tym postem, chciałabym przy okazji wyjaśnić naszym najstarszym czytelnikom – dlaczego jest mnie osobiście zdecydowanie mniej na czółnie aniżeli 8 lat temu – no właśnie dlatego. Nie chcę być notorycznie podglądana:) Nie chcę także sama podglądać, ani spędzać na scmedia więcej czasu, aniżeli to konieczne. I mimo, że GREEN CANOE funkcjonuje od samego początku w sieci i nadal tak będzie – myślę, a właściwie jestem przekonana, że nie musimy ani ja, ani nasi współpracownicy pokazywać Wam naszych poranków, nóg na pościeli, ciał w wannie, bielizny, i życia prywatnego – po to byście nadal chcieli do nas wpadać na wirtualna kawę i by porozmawiać na interesujące nas wspólnie tematy :)
Jestem ciekawa Waszego zdania na temat tak rozpowszechnionej rezygnacji z prywatności i podglądania siebie nawzajem – jaki WY macie do tego stosunek? Czy jest jakiś obszar naszego życia, który wg Was został już choćby internetowo przekroczony? Czy uważacie, że kopiowanie wzajemne wnętrz/dekoracji/mebli jest domeną tylko naszej narodowości? Czy kiedykolwiek to WY spotkaliście się ze skopiowaniem Waszych pomysłów biznesowych czy projektów?
Zamawiałam ostatnio meble do siedziby redakcji. Wymyśliłam sobie, że połączę różne style na jednej przestrzeni, zdobędę oryginalne dodatki z danego okresu, a obicia mebli tapicerowanych będą w pięknym głębokim ciemnym granacie i dżinsowych niebieskościach. Usłyszałam, że to bardzo rzadkie zamówienie – bo jak się okazuje, zdecydowana większość Polaków wybiera…jasne szarości. Kto wie – może naszym ruchem, pokazaniem, że inne kolory tapicerki także są piękne i świetnie funkcjonują we wnętrzach przyczynimy się choć w maleńkim stopniu – do bardziej odważnych decyzji? Może nasze wnętrze zainspiruje naszych czytelników do własnych odważnych wyborów – ja się jeszcze zastanawiałam np. nad pięknymi szmaragdowymi zieleniami:) Jakoś tak głębokie, nasycone barwy tkanin chodzą za mną ostatnio:)
A dziś – czekam już na Wasze opinie i refleksje.
Artykuł MYŚLĘ ŻE…Podglądactwo – czy TO robisz? pochodzi z serwisu GREEN CANOE.